Zwijnerij deel 1 (door Ferrie)

Bij een wandeling door het bos hier in de bergen van Portugal met zoon Bennie en de hond,  verrasten wij een groep wilde zwijnen die zich ophielden in de begroeiing bestaande uit struikgewas en varens. Waarschijnlijk door de windrichting (en omdat we ze van onderaan de berg benaderden) hadden ze ons niet opgemerkt.

 Helemaal veilig is zo’n ontmoeting niet omdat ook de nodige biggen onderdeel van de groep waren en vader- en moederzwijnen dan agressief kunnen reageren... Het liep gelukkig goed af, maar de hond en wij sloegen het tafereel van wegstuivende zwijnen toch gade met een ietwat verhoogde hartslag..!  (Tenminste.., de onze. Die van de hond hebben we niet gemeten...).

Het was deze ontmoeting die mij deed denken aan een eerder voorval. We waren in de heerlijke omstandigheid dat we, toen we nog in Nederland woonden, een vakantiehuisje in de Franse Ardennen bezaten. Rust vinden en natuur is voor ons een belangrijk onderdeel van ons leven. Maar vóór je de rust vind, zal je toch het verschil moeten kennen... 

We hebben dan ook wat afgeknutseld aan ons huisje. De Franse Ardennen en onze woonplaats in Zeeuws-Vlaanderen liggen drie uur uit elkaar dat betekende dat er vaak weekend na weekend,  heen en weer gecrost werd met allerlei bouwmaterialen in een geleende aanhangwagen. Vol heen en leeg weer terug... Overigens heb ik het nooit erg gevonden om deze ritten te maken. Als ik voorbij Couvin de grens passeerde, dan beloofde het landschap me al een prettig verblijf. 

Daar op die wegen door het bosgebied waar je gewaarschuwd werd voor overstekend wild,  ontwaakte mijn jachtinstinct terstond. Altijd rondspiedend of ik een ree, vos ,roofvogel of konijn kon ontwaren, wat wel eens ten koste ging van mijn concentratie op de weg. Maar, het is zó mooi en de wegen zijn in het bos zijn zóóó rustig...

Na een weekend hard werken aan ons toekomstig Ardenner Bospaleis werd op zondagavond de terugreis ingezet. Zoon Bennie, na een fikse aanslag op zijn ingeboren luiheid, lag achter in de auto te dutten. Vrouw Ingrid als altijd mijn oplettende engel naast mij. Het was al behoorlijk donker, wat door het bos nog eens versterkt werd, toen plots een mega wild zwijn overstak..! Ik kon hem nog maar net ontwijken! Bennie en de aanhangwagen werden ruw heen en weer geslingerd. Het commentaar was niet van de lucht... (Van Bennie bedoel ik dan; de aanhangwagen had ik eerder in het gareel...) 

Nadat duidelijk was om welke reden Bennie uit zijn dutje geslingerd was, begon het jong te kermen dat hij het zo jammer vond dat hij het zwijn niet gezien en dus gemist had. Ik gaf hem te kennen dat ik hem goed gezien had maar blij was dat ik hem gemist had... 

Mij werd door mijn opletengel naast me nog verweten dat de snelheid die ik reed, geen recht deed aan de omgeving... Ik werd gemaand wat rustiger te rijden. Zelfs door Bennie die vanaf nu erg zou opletten, want ook hij vind zulke ontmoetingen prachtig.

Die avond verlieten we het Franse Ardennenbos zonder verder nog een staart van één of ander dier gezien te hebben. We reden aansluitend de BelgischeArdennen in waar het ook prompt begon te regenen (dat doet het daar voor zover ik weet trouwens altijd...). 

Een smalle, bochtige en niet ongevaarlijke asfaltweg, geflankeerd door bos en diep gelegen watergangen voert je vervolgens van de grens naar het plaatsje Couvin. Een weg die redelijk druk gebruikt wordt. Nog al wat vrachtverkeer vind zijn weg zo naar Frankrijk (of terug naar Belgié...). En uitgerekend op deze natte stikdonkere weg besluiten twee wilde zwijnen op het moment van onze passaged de oversteek te wagen…!!!

Er was geen houden meer aan! Ondanks mijn manoeuvres, exellerende stuurmanskunsten en goede bedoelingen, knalden we volle bal op de twee zwijnen..! (Of was het andersom...). Op die weg, waar je eigenlijk niet kon parkeren (wat me toch lukte) overkomt je dit! We waren geschrokken maar ons handelen was als een geoliede machine..!

Ik sprong de wagen uit om de situatie en schade aan de auto te inspecteren en gaf Bennie en Ingrid de opdracht om te checken hoe het met de zwijnen was... Die waren na de aanrijding toch nog weg kunnen komen maar konden niet ver zijn want naast de weg lag een greppel en na de greppel liep de berm steil naar boven. Met gevaar voor eigen leven gingen Ingrid en Bennie op zoek langs die stikdonkere weg. Af en toe knalde een grote vrachtwagen voorbij die er voor zorgde dat het opspattend water mijn familie niet zou missen... 

Na een aantal minuten hoorde ik hen schreeuwen! Ze hadden er één gevonden in de greppel. “Is ie dood?“ vroeg ik hen, maar dat wisten ze niet zeker. “Meenemen!” riep ik. 

Ja hoor, even een wildz wijn uit een natte greppel in het stikdonker met langsrazend verkeer, waarvan de lichten je nog even wat verblinden,  naar mijn Pappie of mijn man brengen, moeten ze gedacht hebben. Ik werd gemaand om te helpen. We besloten even een rustiger moment af te wachten, wat verkeer betrof, want voor ons was het spannend genoeg..! Je loopt niet alle dagen met een wild zwijn te zeulen, waarvan je niet eens zeker weet of het wel dood is..!

Nat door de regen en het opspattende water, zwierden het arme dier met een "één, twee, drie, hopla..!" in de aanhangwagen en dekten hem toe met plastic (wat er onderweg weer vrolijk uitwapperde...). Nu moesten we nog de hele weg met een wild zwijn achter in de kar en dus voor een achteropkomende vrachtauto's goed zichtbaar, naar huis. 

Bennie liet nog allerlei aardige scenario’s de revue passeren: "Stel hij is niet dood en springt in Brussel bij een stoplicht van de kar..." of:  "Aan de grens staat de politie te controleren en dan kom je straks met je kop in de krant “Dader wil verkeersslachtoffer opeten! “... Maar ik moet zeggen we hebben "gezwijnd" tot aan huis toe...

Ik heb direct mijn aanhangwagen met zwijn en al in de garage gezet. Daarna pas echt de schade aan mijn auto bekeken. Dat werd in ieder geval een nieuwe grill ,lamp en bumper...

Die avond dus mijn vriend Herman gebeld dat we de volgende dag een klusje hadden…………..

(Wordt vervolgd...)

p.s.
Mijn vriend Ferrie woont inmiddels met (een wisselend deel van) zijn familie op het Portugese platteland, waar hij op een heerlijk plekje een B&B is begonnen (http://www.natuurlijkportugal.nl/). Wie van zijn culinaire- en andere avonturen wil meegenieten, kan terecht op zijn blog: http://casaribeira.blogspot.com/